Ver(ge)scheiden Verjaardag

Vijf zijn ze geworden

mijn twee kleine

min(ke)i mensjes

Terugdenken is het

aan dat eerste

moment:

‘het zijn er twee’

aan hoe we

het niet konden geloven

maar alles

zo snel

in teken van hen stond

aan hoe het was

met twee in mijn buik

de één met hoofd

mooi naar beneden

de ander

dwars erop

Terugdenken ook

aan hoe het

me veranderde

Hoe trots

er nu is

en minder onvrede

met dat lijf

die dit zomaar

leek te doen

Hoe leuk het ook is

dit met hen te delen

Hoe ze vragen

naar dat verhaal

‘ik was eerst he mama

en een half jaar later

kwam Sil he?’

‘je wist het niet he mama

dat ik een jongen was?

Maar iedereen zag het direct, a ja,

ik kwam eerst met mijn poep!’

‘Sil mag het eerste stukje taart

hoor mama, want ik was ook al eerst geboren’

Hoe het ook altijd

een beetje

nostalgisch vedriet

brengt

Over de keuze

die wij

zo bewust

samen maakten

en zij die nooit,

bewust,

zullen weten

dat er

een samen was

Over hun

(evidente) gescheiden

verjaardags

leventje

Maar hun broer

die wel nog

verlangt naar wat was

en

Soms uit blijdschap,

soms uit verdriet,

zegt:

‘ik ben echt bijzonder

ik heb twee mama’s

die gescheiden zijn

en ook nog uit

twee andere landen komen

Moest je bruin zijn mama,

dan zou ik pas écht bijzonder zijn’

Maar dankbaarheid vooral

voor de mama

die ik dankzij

dat verdriet

kan zijn

Hoe de afstand

me leert

hen anders

liev(er) te zien

Dankjewel

lief,

onverwachts

tweedelig cadeau

Voor vijf jaar

van dubbele knuffels,

kussen en plezier

van dubbele

liefde en strijd

van dubbele

spiegels,

tranen en verdriet

onmacht en overgave

Maar vooral van

dubbele dankbaarheid,

zo veel

dubbele dankbaarheid