Dansend naar ultieme liefde

Waar ik even hiervoor nog in het bos liep,

de regen mijn lijf en vooral hoofd rust bracht

ben ik nu,

zomaar ineens,

toeschouwer van de meest intieme (liefdes) dans

een baby choreograaf

een lichaam danseres

een hoofd het (soms kritische) publiek

een partner me(d)e danser

Ze beweegt,

sensueel, gracieus, ritmisch

Ze gaan in elkaar op

de choreograaf en de danseres

Verwelkomen

en nemen afscheid

tegelijkertijd

Haar collega danser wacht in de coulissen

tot zij vraagt te komen

Steunt haar,

dient haar,

eert haar

Laat haar toe

en moedigt haar aan om

(in de schijnwerpers)

te blijven staan

Verdwijnt als zij verder kan alleen

Heeft haar lief

streelt haar,

kust haar,

verzorgt haar.

Zij geniet,

ontvangt en beantwoordt

Helemaal op gaat ze

in deze dans van haar leven

beweegt in hoe ze aanvoelt

te mogen doen

Heel even opent ze haar ogen,

zich plots bewust van de kwetsbaarheid

hier alleen midden op het podium

Het publiek mompelt zachtjes:

kan ze het wel?

is ze zo goed als verteld werd?

hadden we wel moeten komen?

Zacht fluisteren wij,

trouwe toeschouwers, haar toe:

ga maar

doe maar

vertrouw

En dan,

als het publiek in haar hoofd kalmeert

en ze de aanwijzingen weer hoort

danst ze verder

steeds intenser

steeds krachtiger

tot iedereen lijkt te verdwijnen

en alleen zij nog bestaan

Een baringsdans

als een trance

wonderlijk mooi

intiem als de liefde

Waar plaats is voor toeschouwers

maar niet voor publiek

Ook deze dans

ging weer anders dan verwacht

Een voorstelling in twee delen,

een lange pauze

een plots en intens einde

of beter, een begin

Als toeschouwer is het de kunst

geen publiek te worden

En eigen twijfel of onrust

in haar hoofd te zaaien

en zo de choreografie te beïnvloeden

Ik aanschouw

van op afstand

in het kaarslicht

En mijn hart

vult zich, ontroert,

met liefde

en dankbaarheid

Welkom

kleine jongen,

dans jij maar verder

het leven in