(be)leef in overgave

vanmorgen,

ergens in de

overgang tussen nacht en dag.

was het door het ontwaken van de wereld

of de kinderen,

de gewichtigheid van het moment

of dit alles samen.

koos een lichaam,

een baby,

of misschien een verstand,

om te pauzeren.

net toen we allemaal dachten

te weten

wat er komen zou.

klaar om te ontvangen,

wachtend om te zien.

ging het daglicht aan

en een lichaam in rust.

verwonderd kijk ik er naar,

woorden zoekend.

het voelt,

als een kind aan tafel

vol familie.

kaarsjes op taart,

flikkerende oogjes,

ontroerde blikken.

iemand zegt

was het niet morgen pas?

of volgende week misschien?

borden worden opgeruimd,

iedereen vertrekt.

en net

als de laatste slinger

de kast in gaat,

zet het kind haar kroontje op

en zegt: het is vandaag!

een treuzelende,

achtergebleven gast

roept de rest weer aan tafel,

haastend in gereedheid gebracht.

het feest komt dan toch.

ja, zo voelde het vandaag.

bevallen is,

(on) begrijpelijk

ongrijpbaar.

als het leven zelf,

vragend om respect

en soms

eindeloos geduld.

dappere, dappere moeder

die overgaf aan het moment,

voorbij angst

en willen weten ging,

lichaam sterker

dan geest.

bewondering,

diep respect,

dankbaarheid

voor weer een levensles

dankjewel

prachtig

klein meisje,

Welkom

#nelleklikt