Dat ik je dan wel zal vasthouden zei je als het te koud is En ik, ik zei niks Dat je dat wel dacht zei je dat je het beter niet gezegd had En ik, ik zei het maakt me ongemakkelijk Dat je dat al vermoedde zei je en dat je het daarom nog niet eerder deed En ik, ik zei hetgeen je eerst zei dat compliment dat gaat tenminste echt over mij Dat je dat begreep zei jij en dat je het meende, allebei En ik, ik zei dankjewel voor wat jij nu zei Dankjewel om het te willen horen zei jij En

Ja, ik ben. Alleen Soms voel ik me alleen of samen met mezelf en iedereen Ja, ik was. Samen Lang en kort heel erg samen meer samen dan ik me ooit kon voorstellen en meer alleen in samen dan alleen in alleen zo alleen dat ik niet meer voelde niet meer wist wie ben ik Zo veel samen in niet meer alleen kunnen Zo veel samen dat ik en jij alleen nog wij was En nu weet ik soms niet hoe je dat (goed) doet alleen zijn samen met jezelf zonder ander hart en zonder ander lijf Weet ik ni

Parmantig stapt ze de praktijk binnen een beetje trager volgt mama Stralend zit ze naast haar, drinkt ook, een glaasje water Honderduit praat ze, dat mama graag wil dat de baby komt dat ik er dan bij zal zijn dat zij er ook bij zal zijn of ze de ‘echte’ pop weer even mag vasthouden dat het de vorige keer twee centimeter was en of ik nu ook ga voelen? En dan, als ik dat doe en vertel dat ik door de vliezen op het hoofdje haartjes voel, straalt ze nog meer Dat zij ook al haar h

De helft van mijn leven ben ik mamaMink. Soms rollen de tranen over mijn wangen, van intens geluk. Om hun (h)eerlijke interpretatie van het leven, waardoor ik kan lachen zoals ik het alleen met hen kan, Om drie paar armpjes rond mij als ik ze ophaal van school en hun natte kussen mijn gezicht bedekken, Om wakker kunnen worden terwijl er telkens een warm klein lijfje bij komt liggen, naast en op me, strelend en knuffelend en mijn hart overloopt van liefde. Soms rollen de trane

vanmorgen, ergens in de overgang tussen nacht en dag. was het door het ontwaken van de wereld of de kinderen, de gewichtigheid van het moment of dit alles samen. koos een lichaam, een baby, of misschien een verstand, om te pauzeren. net toen we allemaal dachten te weten wat er komen zou. klaar om te ontvangen, wachtend om te zien. ging het daglicht aan en een lichaam in rust. verwonderd kijk ik er naar, woorden zoekend. het voelt, als een kind aan tafel vol familie. kaarsjes

Gniffelende handjes Kleren uit, mondjes vol kruimels van ontbijt Vandaag mogen ze op tafel staan, spetteren als papa niet kijkt Zus in bad, eerste keer water sinds toen Emmer vol liefde En op de achtergrond, in de ruimte tussen hun buikjes Zie ik een week eerder Hoe ze mama gedag kusten Handjes op haar rug, ontzag in hun blik En ook, hoe even daarna mama en zus van één naar twee (ont)groeiden En nu, zwevend in al dat nieuwe vertrouwde water Zie ik in die pasgeboren ogen wat i

Al ruim 13 jaar gaat dit weegschaalzakje als trouwe vriend met mij mee op pad. Een ontelbaar aantal schattige beentjes bungelden eruit, lichtjes zwevend in de lucht. Een ontelbaar aantal foto's van vaak rustige maar soms ook hard huilende hangmat hangertjes. Een ontelbaar aantal ontroerde ouders, al hun liefde samen in een zakje, nieuwsgierig hoeveel zwaarder deze liefde was gaan wegen. Vaak geholpen door broertjes of zusjes die, het leek nog maar gisteren, zelf het onderwer

De afgelopen maanden volgde Nelle Devisscher mij in kader van een fotografie opdracht. Heel dankbaar en trots met het resultaat. In de komende tijd zal ik af en toe een foto posten, telkens een verhaal op zich. Op deze foto heb ik baby Inaya vast terwijl haar grote zus Djenna mij helpt om haar in te smeren met olie. Ze is hier een paar dagen oud en het bijzondere aan deze foto voor mij is dat ik haar verzorg in de zetel waar ze even er voor geboren werd. De herinnering is er,